Watskeburt

Een ruggengraat van een gestoomde scampi, de zorgvuldig opgebouwde muur (lees harnas tegen kritiek) totaal afgebroken en het laatste beetje ambitie uitgeblazen tijdens de bevalling.

Watskeburt?!

Ik weet nog dat voordat ik kinderen kreeg, ik tegen collega's en vriendinnen herhaaldelijk riep: Jongens, mocht ik nou helemaal mij blindstaren op kinderen later, laat het weten, waarschuw mij want dat willen we absoluut niet laten gebeuren. En ja hoor, 6 jaar later is het zover. Ik ben er officieel op gaan zitten..

Halen en brengen naar school. Huisarts, tandarts, schooluitjes, speeldates, eten koken, tanden poetsen, zwemles, ballet, verjaardagen, cadeaux regelen, spelletjes, leren fietsen, opvoeden, troosten, meelachen, meehuilen, etc. Een dagtaak, week in week uit, jaar in jaar uit met af en toe een break in de week als De Oppas z'n opwachting maakt. Dit is helemaal niet bedoeld als klaagzang maar als een oprechte constatering: wat een werk. Ondanks dit alles vliegt het voorbij en wil je de tijd af en toe kunnen stopzetten.

En daar heb je dan zelf voor gekozen. Niet dat je zelf bepaalt dat je kinderen krijgt, dat is en blijft een godswonder, maar je bepaalt wel zelf hoe je de boel regelt. De een verbaast zich erover hoe de ander full-time voor z'n kinderen kan zorgen en weer de ander verbaast zich over het feit hoe je in vredesnaam ook nog 4+ dagen erbij kan werken. En hoe is het allemaal zo (ver) gekomen bij iedereen???

Ieder doet zijn best, niemand heeft het ultiem voor elkaar. Dat weet je wel, maar toch denk ik af en toe, hoe ben ik hier beland? Een emo-huishouding van waar heb ik jou daar, niet zeuren maar doen, niet lullen maar poetsen, geen geduld, kan niet tegen kritiek, alles is leuk (of alles is stom), huilen bij hello goodbye, kinderen de hemel in verwensen, mannen bij tijd en wijle bij de milieustraat afzetten en jezelf online oppimpen.

Hello daar zijn we dan, de hoogopgeleide logistieke koorddansers met vervlogen ambities, maar pas op voor je weet is het goodbye...

Been, heup en talje

De yoga in tekst bytes (gejat van DWDD):

Been, heup en talje (taille), voel die rek.

Span je onderbeenspieren (hoe doe je dat in vredesnaam). En lossssssss.

Span je rug van je bekken tot aan je schouders (help, hoe??). En lossssssss.

Been, heup en talje. Voel die rek.

Molenwiekoefening: rechterarm voor, linkerarm achter. En maaien. Voor 60+ een pittige.

En lossssssss.

En, voelen jullie je al flink warm worden?

(Nee, alleen maar meer ontwricht maar alles voor de goede zaak...)

Knutseldoos

Na een periode van totale afwezigheid van creativiteit, ben ik verheugd om te melden: de inspiratie is weer terug! Hoe dat zo? Door het volgen van een cursus "Kunst in een boekje" of, meer trendgevoelig geponeerd voor de early adaptors onder ons, Art Journaling. All the way from America.

Einde zomer dacht ik bij mijzelf, kom ga op zoek naar iets wat bijdraagt aan de algehele ontspanning (dat is bejaardenyoga geworden in t buurthuis, ach je moet het proberen en het eindresultaat voor ogen hebben: het voorkomen van een-nieuwe-heup-moeten tzt..) én een bezigheid wat de hersens weer wat creativiteit geeft. AJ dus.

Goed, zo geregeld, zo gedaan en vanavond was het zo ver. Geen idee wat je kon verwachten.

Zo'n 10 vrouwen hadden zich aangemeld bleek, varierend van moeder-dochter (gezellig/lief) tot libelle knutsel+++ categorie met eigen knutselkoffers. Ja, je denkt dat je alleen voor je kinderen knutselkoffers kan kopen maar er bestaan dus ook volwassen versies. OMG. Denk pennen/klusgordel en dan in 3D met soort mand in het midden waar dus verf, lijm, stempeldozen etc in passen. Voor de sportieve klusser is dit model i-de-aal. Zo aan te klikken, watervast en oh zoveel vakjes...Voor de wat huiselijker/romantische klusser zag ik het model theedoos voor bijkomen. Een vierkante koffer, kruising tussen antieke picknickmand en sjieke wijndoos (voor 6 stuks). Van binnen opgeleukt met teksten als "I feel happy today", je kent het wel.

Maar goed, na het namenrondje gingen we aan de slag. En vooeeeeemmmm.
Hoe lang was het geleden dat je 2 uur achter elkaar (voor de fun) zo geconcentreerd bezig was met je knutselklus dat je in een soort flow terecht kwam? Nou, het was dus zwaar ontspannend!

Met de bankpas als kwast (leuk dat crisis-knutselen) aan de gang met acrylverf, aquarelpapier, stempels en plaatjes uit tijdschriften. Naarmate de tijd vorderde, gingen de meegebrachte geavanceerde knutselkoffers wijder open en leende zelfs de die-hards hun high-tech knutselsetjes uit (de rest kreeg materiaal van de juf). Eén grote creatieve flow. Met als motto: alles is goed, kunst en kitsch liggen dicht bij elkaar. Zwaar cliché maar toen iedereen klaar was, zagen alle blaadjes er superleuk uit (lang leve de roze bril van een flow). He, wat was dat even fijn. Volgende week verder met poppetjes maken (uit tijdschriften modellen verknippen en ze zo weer in elkaar te zetten dat het humor wordt (een hoofd met benen, snor op doutzen kroes en huge zonnebril op petite francaise plakken.).

Heb er nu al weer sin an!

Halfleeg

Jeetje wat een beproeving! Leuk zo'n visserhuisje, een tuintje zou wel lekker geweest zijn! Kids zijn hyper, Ijslandse pony staat vol met hoef op mijn enkel (wanneer leren the girls nu eens zelf met een pony stappen). Weer valt tegen eerste week dus vol in de vreetstand..Nu bloedjeheet, zwaar verbrand en man geblesseerd aan de hamstring omdat ie elegant de zee in wilde sprinten.....Arrrrrrghhhh. Is 1 minuut voor mezelf teveel gevraagd????????

Halfvol

Jeetje wat een heerlijke vakantie! Visserhuisje op Vlieland, zwaar gezelli, zit zowaar een wasmachien in, en om de hoek bij de warme bakker. Regen mag de pret niet drukken, zelfs voor de vierde keer hier, blijkt er weer wat nieuws te ontdekken! Het kaboutermuseum, al la boek Sam en Julia, het muizenhuis. Ponyrijden, zelfs een heus springkussen festival!!!! De kids worden zingend wakker en gaan zingend naar bed...goed boek, leuke tijdschriften, ik vermaak me hier prima en fiets/ hardloop me suf.

Op je tandvlees...

Morgen laatste schooldag van dochterlief, we hebben het weer gered! In het vooruitzicht nog 7 volle jaren (leuk dat 3 jaar kleuteren) en de nodige vergrijzende en uitgetrokken haarcoupes. Enfin, wie dan leeft, dan zorgt en kan nu alvast geld opzij zetten voor de wekelijkse verfbeurt tzt.

Oppasbestand is inmiddels aangevuld met Sonja de V en Julia de M via de alom bekende website, intake ging goed en het is dat het sociale programma anders uitpakte de laatste maand, anders hadden we hen veelvuldig gebeld (zo zit je in de stress, en zo heb je nooit een oppas nodig?!).

Stand huis-, tuin- en keukenleed: 1 kapot zonnescherm, 1 kapotte TV, 1 opengebroken fietsslot (vervolgens de fietssleutel een week daarna terugvinden gewikkeld in een blauw zwemslofje onder een stapel boeken in een mand (Wie o wie was het: kind of hulp, we zullen het nooit weten want beiden Oost-Indisch doof??)). Lichte mierenplaag, en last but not least koffiemachine voor de 2e keer kapot (na opleving door ontkalkbeurt).

Categorie vlekken: vanavond gepresteerd om op nieuwe WITTE broek een balsamico azijn spatje te laten druppen. Totale paniek want ik herkende de kleur van de vlek van mijn vorige witte broek (die ik tot dusver niet had weten thuis te brengen en die er ook niet uit te krijgen is). Kling, daar viel het kwartje eindelijk.... Gegoogled op " balsamico azijn vlekken verwijderen" en kwam op reclame pagina uit van de vlekkenverwijderaars van Dr Beckmann. Dit komt velen waarschijnlijk bekender voor als ik de verpakking omschrijf: een plat mintgroen flesje van 12 cm hoog voor 15 verschillende soorten vlekken (bij ETOS liggen ze in het schap). In een vlaag van scherpte herinnerde ik mij dat ik ooit (na het balpen vlekken drama) wat flesjes had aangeschaft, die ik in de gangkast opgeborgen had.
Zat natuurlijk weer net niet de categorie "balsamico azijn" tussen, maar ik dacht met de categorie "Rode wijn, fruit en groente" moet het zeker lukken, we wagen het erop.

Kids aan de pizza en mijn heerlijke bordje met mozzarella, tomaat, basilicum en balsamico azijn achterlatend, heb ik een kwartier staan deppen, letterlijk pappen en nathouden (poeder mocht niet indrogen WANT ANDERS..... er stond niet bij wat er dan gebeurde maar ik dacht ik neem het zekere voor het onzekere). Een uur laten intrekken, al nathoudend en stressend de kids te eten geven.

En het wonder geschiedde: bruinrode azijnvlek trok weg, humeur werd steeds beter en na een uur broek en poederroze top (waar ook een paar spatjes op waren gekomen tot overmaat van ramp) in wasmachine gegooid waar ze nu draaien naar een smetteloze nieuwe wedergeboorte.

Moraal van het verhaal: specifieke vlekkendeppers zijn echt geen overbodige luxe. Ben je ook onhandig aangelegd, doe jezelf een plezier: schaf de complete collectie van Dr Beckmann aan bij ETOS. Het betaalt zich driedubbel terug.

Voor directe actie klik hier.

Oppassen!

Na weer een aantal maanden het uitgezongen te hebben met stiefneefje (nu 18 en gone with the wind), schoonouders (op leeftijd met ietwat teruglopend gehoor) en zwager (te gezellig), wordt het weer tijd om te gaan investeren in een duurzame relatie met een betrouwbare, lieve oppas van 17 jaar of ouder, het liefst aan de studie en woonachtig in aangrenzend postcodegebied. De queste is begonnen!

Een aantal maanden geleden had ik via oppasbron.nl een succesvolle vangst met Daphne E, medicijnenstudent, nog steeds pending, alleen zij is alleen beschikbaar van maandag t/m donderdag want van vrijdag tot en met zondag bij haar ouders in B. Niet zo handig. De advertentie die ik toen had geplaatst, trok al best veel publiek alleen de harde eisen werden niet allemaal gehaald (een stukje tekst schrijven zonder 5 spelfouten)....Bij gebrek aan andere sitekennis, heb ik toch maar opnieuw een profiel aangemaakt. Deze keer was de crisis nog harder merkbaar, binnen een half uur had ik al zeven reacties, varierend van "wat schuift het" tot "hierbij de link naar mijn profiel kijk maar of je het wat lijkt". Waar blijft het jezelf-verkopen aspect?? Eind van de dag kwam mailtje nummero 20 binnen. We hebben in ieder geval iets om mee te werken.

De eerste beller had meteen prijs, want assertiviteit is best een prijzenswaardige eigenschap vind ik. 

Sharon V klonk wat haperig & leids maar ja, voordeel van de twijfel en spijkers met koppen, want ze kon diezelfde avond meteen langskomen. Tenslotte heeft Frederique ook 4 jaar op een Leidse creche gezeten en spreekt nu vloeiend Oegstgeests...Tweede beller sprak anderhalf woord Nederlands en er was dus geen communicatie mogelijk, na 2 minuten heb ik maar opgehangen: dit wordt 'm niet, wat denk je zelf?

(Maar ja toch weer dapper van de dame om te bellen, misschien een opdracht uit de inburgeringscursus en dat wil je ook niet bot afkappen.. ). Maar als het je kinderen betreft heb je no mercy!

Sharon V arriveerde en zag er een beetje afwezig/dweilerig uit. Met haar twee opmerkingen: "wat doen jullie precies voor een werrek" en "ik dacht aan 7 euro per uur want ja het is toch je kostbaarste bezit en een hele verantwoordelukheid", maakte ze niet echt de blits en voelde ik meteen alarmbellen rinkelen bij onze Sharon. Na wat doorvragen werd het duidelijk dat het arme schaap ook nog eens 0,0 ervaring had op haar 23e, wat niet echt strookte met haar prijsopgaaf en aangeboren voorliefde voor kinderen leek mij.

Met 'n oppas regelen moet je echt wel oppassen, dat wordt maar weer eens pijnlijk duidelijk.

Morgen weer een nieuwe ronde met hopelijk wat kansen ertussen. Julia de M en Sonja de V, allebei 2e jaarsstudent komen om resp. 4 en 5 pm langs (leuk zo'n hospiteersessie!). Als het wat is zou dat helemaal top zijn, want zij zijn alletwee zowel overdag als 's avonds beschikbaar in het weekend. 

Tussendoor gelukkig weer helemaal blij met het buurmeisje die erg fijn last minute vanavond en morgenavond kon komen oppassen. Eigenlijk voelt dat toch wel het prettigst, een bekend persoon uit je eigen straat....

To be continued.

Stilzitten

Afgelopen zaterdag weer een mijlpaal bereikt: de dames hebben anderhalf uur lang zonder morren stilgezeten op een houten stoeltje zonder eten of drinken.

Waar?

Bij het verteltheater op de zolder van boekenwinkel Silvester op het Rapenburg in Leiden.

Hoe dat zo?

Op vrijdagavond in paniek lopen surfen wat er in de buurt te doen was voor kids. Je kent het wel zo'n black out moment van wat gaan we in ....naam doen met junior en junior, is er iemand in de zaal die iets in de aanbieding heeft? Zo kwam ik uit bij de voorstelling Hans met de gouden gans, op fietsafstand en op haalbaar tijdstip.

Situatieschets

F zat in haar luisterstand (mond open, tong eruit, ogen op standje leeg doch vragend: gelukkig nog geen Cito in zicht), P bij elke stemverheffing mijn hand grijpen dat terwijl ze zelf het meeste geluid produceert in huis (en das knap met 3 elektrische gitaren en 4 unplugged).

Het vertelmeisje deed het super, uit haar hoofd met veel muziekfragmentjes en acapella zingen van liedjes. Alle kids mochten ook inhaken als boom of lakei of vogel, alle meisjes deden het braaf en alle jongens keken naar het plafond...

Ik moet zeggend dat ik ook enorm heb genoten en vol voor de aanbieding van het volledig werk (met illustraties) van Grimm ben gegaan. Ja, want het is dit jaar Grimm jaar, weer wat opgestoken. Met 200 sprookjes ben ik weer onder de pannen tot 2013 met voorlezen!

Ook voor superleuke cadeautjes www.silvester-leiden.nl

Wel ff reserveren voor een voorstelling anders loop je je uitje mis (zit snel vol, 12 plekken)

Pasen in 't dorp

Na twee jaar achter het net gevist te hebben met Pasen kwam het vandaag goed:

Eieren zoeken in het plaatselijke bos op 1e Paasdag om 11:00u.

Superleuk event met gemengd publiek, veel kinderen en als beloning voor het vinden van 1 ei een pannekoek met limonade. Simpel does it. En volledig free of charge, waar vind je dat nog in een van de duurste gemeentes van NL???

Wij waren om 10.50 paraat en begonnen met koffie verkeerd op het terras. Om klokslag 11 kwam eigenaar van het theehuis met een megafoon het startsein geven en alle kinderen stoven weg. Snel koffie naar binnen gegoten en achter het kroost aanrennen op zoek naar de eieren. Na 10 minuten turen tussen de brandnetels en kroosplantjes had niemand nog iets gevonden. Waar waren we eigenlijk naar op zoek, gekleurde of normale eieren, chocolade of nep, groot of klein?
Toen dat eenmaal duidelijk was (nepei, met formaat van gewoon ei en met spikkels in schutkleur en een stickertje erop), werd het niet makkelijker..gezellig was het wel met een groepje ouders van school en ronddravende kinderen. Maar ja, je wilt toch wat in je mandje leggen en die kinderen een pannekoek voorschotelen voordat de stemming omslaat, dus wat hulp van bovenaf konden we wel gebruiken. Naar de eigenaar gestapt en om wat tips gevraagd. Die vroeg: met hoeveel zijn jullie? Acht, nou hier heb je acht eieren van mij, sttt niet zeggen en kun je zelf verstoppen. Zo gezegd zo gedaan, achter elk kind een ei verstopt en onder zware verbazing, oohs en aaahs de vondsten bewonderd. Iedereen blij, kids rap aan de pannekoek onder het mom iedereen is een winnaar (heel erg braak maar werkt wel) en ouders weer tijd voor een pas op de plaats op het terras.

Conclusie: top event voor nop, met anderhalf uur ben je uit en thuis en is je kind gelucht! Je broodnodige beweging na dat halve paasbrood 's ochtends is ook meteen binnen.

Volgend jaar same place, same time!

Check eens het plaatselijke krantje voor events bij jou in de buurt, er zijn vaak meer leuke dingen dan je denkt.

Verrassingseffect

Ik heb nooit geweten dat kinderen opvoeden cq bezighouden zo zou lijken op de paar bezoekjes die ik in mijn vorige leven aan de Surprisebar in A'dam bracht:

Je komt binnen en je hoort een keiharde beat en lawaai en gebler. Allemaal net iets boven je gehoorscomfortzone. Eenmaal aan de bar met een drankje in je hand, kom je los en begin je al een beetje mee te hoppen. Op het moment dat je lekker in de flow zit, stopt het nummer abrupt en knalt er een ander opgepompt hitje uit de luidsprekers. Je nekharen staan een seconde recht overeind en je doet hard je best om weer als de sodemieter in flow 2.0 te raken. Na een paar van deze opschrikkers lukt het je aardig en draai je lekker mee in het stop n' play principe.

Een dagje zoals vandaag komt redelijk overeen met bovenstaande. Ik denk dat de combinatie van het geluidsniveau en het van de hak op de tak springen het soms zo lastig maakt om met kinderen om te gaan. Af en toe schiet mij dan ook de uitspraak 'kinderen hinderen' te binnen, hoe cru ook, maar er zit echt een kern van waarheid in. Het hinderen zit 'm in het feit dat je als volwassen mens ook een eigen intellectueel vermogen hebt waar gedachten in rondwaren. Deze gedachten worden soms ruw verstoord door pain-in-the-ass gedrag van 34 jaar jongere levende wezens. En omdat het je vlees en bloed is en je ook een soort verplichte voorbeeldfunctie aan je broek hebt hangen, kun je veel hebben, maar soms komt die switch in gedrag gewoon te abrupt.

Ja. Dus. En daar ben je mooi klaar mee elke dag....

Houd het je scherp? Nee, niet echt volgens mij. Ik zie het maar als een investering met geen garanties voor de toekomst. En met genoeg onbetaalbare fragmenten ertussen.

Dan maar een chill momentje met muziek:

Nomads - Howlin Rain
White diamonds - Alela Diane

Op rechts.

Vlagen van verstandsverbijstering

Soms gaan er dingen mis die je echt niet ziet aankomen en soms bekruipt je het gevoel: I somehow did see it coming. Afgelopen weekend heb ik dat twee keer mogen ervaren. De eerste keer was aan het eind van de middag. Ik kwam van boven en liep de kamer binnen waar mijn oog onmiddelijk viel op een fel gekleurd oranje patroon van strepen, vegen en hoopjes op onze houten vloer. Meteen neigde die beschuldigende vinger weer richting kids, maar ik kon nog net tot tien tellen en hield mij in. Ik volgde het oranje spoor en kwam uit bij de keuken. Dood spoor. Hier vandaan trokken een paar vegen richting stoelen en tafel en mijn tocht eindigde bij het onderstel cq voeten van mijn man die aan het tokkelen was op de gitaar. Ik keek onder z'n schoenen en daar was de boosdoener, een vastgeplet oranje waskrijtje (toch frappant dat je een 5 cm lang waskrijtje met een diameter van bijna 1 cm niet voelt door je kalfslederen bordeelsluiper heen!?!). En in een flits wist ik het weer, die lag half verdekt onder de eettafel, uit het zicht, niet in de gevarenzone was mijn conclusie 's ochtends na het opruimen van ontbijtboel en andere troep van de grond.
Deze momentary lapse of activity krijg je dus later keihard terug: op je knieen de hele vloer boenen.

Het volgende akkefietje betrof het waanzinnig mooie grote vierkante windlicht dat eerst perfect op z'n plek aan een haak buiten aan de muur hing. Op een dag denk je, ik moet hier toch iets anders mee en verplaats je je tuin-topstuk naar een prominentere plek in je postzegel. Zoiets gaat een lange tijd goed en dan denk je bij jezelf toch maar weer eens een keer terughangen om de bewegingsvrijheid van de spelende kinderschaar wat te vergroten. De daad voeg je niet bij het woord en kleng daar ga je: manlief trapt een balletje met z'n dochters en schopt een glaswand van je pronkstuk aan diggelen...I told you so wil je op zo'n moment niet horen maar toch is ie wel bij jezelf langskomen waaien de gedachte.
En dan komen de ezel en de steen weer om de hoek kijken....

In goeie doen

Raar hoe soms het glas halfleeg is, er nauwelijks een bodempje in lijkt te zitten en opeens, staat daar weer een halfvolle mok voor je neus. It is all in the mind zeggen we dan. Een belangrijke factor voor mij is het mooie weer, en het gevoel dat je een prestatie hebt neergezet. En dat hoeft echt geen baanbrekende actie te zijn maar wel het voldane gevoel geven van yes ik heb het toch maar wel mooi gefixed/geregeld/gerepareerd/in gang gezet.

Niet alleen bij mijzelf maar ook met de kids heb ik het halflege glas vaak in handen. Als de oudste weer een van haar moodswings heeft, denk ik meteen ooh dat karakter gaat de verkeerde kant op of als ze trots haar werkje op school laat zien, zie ik alleen maar scheve blokjes terwijl de rest van de klas het wel allemaal recht lijkt te hebben geplakt. Gevalletje van negatieve blik op het gedrag van je kind, en alleen maar eruit pikken wat minder goed lijkt te gaan. Als ik er nu zo over nadenk, denk ik hè bah wat doodvermoeiend als je je alleen maar kan focussen op de dingen die niet goed (lijken) te gaan.

Geef je kind en jezelf wat meer credit. Mijn oudste kan niet recht plakken maar wel supergoed opruimen! En weet het heel gezellig te maken in haar kamer. Ze zegt niemand gedag en dank je wel moet ik er ook uitpersen maar ze vraagt wel wat een ander kindje wil doen of waar ze zullen afspreken. Ze vertikt het om melk te drinken maar probeert wel sinds kort nieuwe groenten uit. Zo valt er altijd wel iets te bedenken of waar te nemen waar je wat positiefs mee kan. Een schouderklopje doet iedereen goed dus ook je kind! En wat je erin stopt komt er op een een of andere manier ooit weer uit. Kom maar door met al die complimenten!

Klein huishoudelijk leed

De krokusvakantie ligt alweer een week achter ons en de normale routine neemt weer z'n intree.
Na een doorbraak op fietsgebied van de meisjes (in het weekend hebben we maar liefst drie fietstochtjes heelhuids overleefd), en twee bezoeken aan de Vogeltjesspeeltuin (never change a winning team), viel 's avonds letterlijk het doek: het eind van de vakantie werd extra duidelijk gemaakt toen de complete gordijnenroede met loeizware gevoerde gordijnen in de slaapkamer naar beneden knalde (nou ik kreeg een hartverzakking).
In de reeks kapotte accu, lekkende gootsteen en verkeerd opgemeten maatpakken de missende kaart van het kwartet huishoudelijk leed in de maand februari. Omdat dit eigenlijk best vaak voorkomt naar mijn idee ben ik van plan een budgetje hiervoor op te nemen in de begroting: onvoorziene uitgaven door verval. Heb ik meteen een plekje voor de tandartskosten van vijf vullingen (varierend van 1 tot 4 vlaks)....

Inmiddels hebben we onze privacy terug in de slaapkamer omdat de man van onze hulp geholpen heeft om de gordijnen weer op te hangen, rijdt de auto weer dankzij de interventie van de ANWB (heb je ook nog eens wat aan je kaart), en zitten we in een foto-mail-uitwisseling met de itailor over de verkeerd gemaakte pakken. De keuken is (voor niets, yeah, mag ook eens een keer) gemaakt door de zoon van de keukenboer die heel gezellig met z'n vriendin een ochtendje is komen klussen. Wat een verademing als alles het weer gewoon doet...mijn dankbaarheid aan alle handymannen is oneindig!

Upgrade

Gisteren zijn we met een stel moeders naar Chimpiechamp in Aalsmeer geweest met alle kids. Ik had er nog nooit van gehoord moet ik zeggen, maar de website zag er ok uit en de routeplanner gaf 27 minuten rijden aan. Na enig zoeken (je moet doorrijden tussen huizenblok en langs partycentrum The Beach) kwamen we aan in een oase/jungle van rust. De vakanties in Noord zijn een week later en dat was goed te merken. Wat een rust en overzicht. En wat een hoog afwerkingsniveau! Het klinkt knullig, maar als je de bubblejungle gewend bent is dit best een verademing. Groene muren en aan het plafond overal apenknuffels. Volwassen betalen 2,50 en kids 7,50. Ook een upgrade t.o.v. de b'jungle is de lunchkaart. Je kunt kiezen uit broodjes met tonijn/kappertjes, brie/walnoot, kip/avocado, zalm en roomkaas/bieslook. Hoezo frikandellen en kaassouffles, hier kun je tenminste normaal/gezond lunchen. En dus minder last van frituurlucht. Er zijn veel klautermuren, en je kunt gerust je peuter een kwartier laten gaan, alles is superpeuterproof. Van 10 tot 1 heerlijk koffie gedaan en bijgepraat terwijl alle kids of aan het spelen waren of een show aan het oefenen waren in de kinderdisco (ja dat hebben ze ook). Twee dikke duimen voor chimpiechamp!

Dikkie Dik en Chimpie Champ

Het is weer vakantietijd, dus aan de bak met de kids! Gisteren (goed begin is het halve werk) ben ik met de meisjes naar een voorstelling van Dirk Scheele geweest over Dikkie Dik. Leeftijd 2+ maar moet kunnen dacht ik. Hele schouwburg zat sjokvol, wat je had kunnen zien aankomen deze periode en het was te merken dat iedereen aan vakantie toe was. Dirk moest er hard aan trekken om de zaal mee te krijgen maar uiteindelijk lukte het en dansten alle kids de sterren van de hemel voor hun stoeltjes.
Het kostte de oudste een half uur voordat ze voorzichtig in mijn oor fluisterde mama het zijn toch poppen die poezen? Inderdaad: leeftijdsdrempel van 2 geen probleem in deze....Muzikaal zat het goed in elkaar waardoor je zelf ook nog een beetje aan je trekken kwam.
Daarna naar huis, lunchen en de hele middag de kinderkamers uitgemest met onderbreking van 10 min cakejes bakken (met die kant en klare pakken is cakejes bakken ook geen bezigheidstherapie meer te noemen, water erbij en klaar). Morgen met een stel naar Chimpiechamp (ja zo heet het echt) in Aalsmeer (ontwijkgedrag bubblejungle) en dan zijn we er alweer bijna!
Ik moet zeggen dat je er wel bedreven inraakt met die kids, vergeleken vorige jaar is het peanuts. Je draait je hand er niet meer voor om voor zo'n weekje en je wereld wordt steeds groter. Aan de andere kant bekroop mij het gevoel (tijdens de poezendans bij Dikkie Dik waarbij de poppen/poezen de zaal in kwamen met hun spelers en ik automatisch mijn hand uitstak om Vlekkie een hand te schudden..): waar zijn we nu helemaal mee bezig? Hoe groot is mijn wereld? Gaat het lukken in de toekomst om weer een plek te bemachtigen in de 'grote mensen" maatschappij? Kan ik ooit nog meedraaien op een werkvloer? Hoe gaan we de opgedane vaardigheden van afgelopen jaar ooit neerpennen in een cv?
Anyway, mijn conclusie was dat het zowieso goed is om te focussen op niet teveel dingen tegelijk, genieten van het hier en nu (dacht dat ik dit nooit uit de pen zou krijgen) en blij zijn met wat je hebt. Het is ook een keer fijn als je voelt dat er vooruitgang inzit (ook al is dat niet de werkvloer). En dan hoop je dat je ooit weer eens tijdens een sollicitatie hier een goed verhaal van kan maken!

Valentine jr

Vanochtend bracht ik Frederique naar school en was getuige hoe zij haar eerste Valentijnskaart kreeg van klasgenoot Lars. Ik dacht dat ik erin bleef (van de ontroering), maar F bleef rustig, gaf het kaartje aan mij en nam plaats op haar stoeltje. Aaahhhhhhhhhhh. Plaatsvervangende excitement.
Het jongetje in kwestie voelde zich enorm trots, had in z'n kielzog opgewonden klasgenoten en vertelde me dat hij het helemaal zelf geschreven had. Wat een stoere vent!

Meteen dacht ik aan wat F in het weekend had geroepen: ik wil een raketmuts (?) maken voor Lars voor Valenstijnsdag, hij vind raketten zo mooi! Oh wat een gemiste kans, natuurlijk nog idyllischer als F meteen iets in retour had kunnen geven....

Ik denk dat we gewoon die ouders moeten bellen en de hele zaak moeten beklinken. Ligt het lekker vast en kunnen we al gaan sparen voor de bruiloft......

Klinkt als muziek in de oren..

Hoop dat ik het stukje kort kan houden..Heb zelf veel te danken aan manlief op muziekgebied. Toen ik hem leerde kennen was ik 21, en luisterde naar U2, THe The, The Pixies, en Portishead en Greenday dankzij huisgenootjes. Marco Borsato had toen z'n megahit 'Dromen zijn bedrog' en voor de rest was ik compleet into de triphop: dat wil zeggen Ace of Base (The sign, All that she wants etc). Het kon mij niet simpel genoeg zijn, een goede beat en een lekker liedje ging erin als zoete koek.
Tot ik ging daten met manlief. Via zijn huisgenoten had ik al gehoord dat het een uitdaging was om de nummers 1 en 2 van de troon te stoten (voetbal en muziek) en tot op heden is muziek nog een geduchte concurrent in de relatie. Maar je krijgt er zoveel voor terug.....
Velvet Underground, Captain Beefheart, The Smiths en Tom Waits, dit waren de lp's die op de pick-up werden gelegd om mij in te pakken, en het lukte! Sindsdien laat ik mij adviseren en voorlichten om zo de keuze uit te breiden naast een blijvende voorliefde voor top 40 nummers (ik noem een titanium van david guetta ft sia) en rap (snoop dogg en dr. Dre).
Sterker nog, ik moest een keer spontaan bij een afdelingsdiner iets over mijzelf vertellen ( à l'improviste) en dat deed ik aan de hand van een 50 eurocent munt (fifty cents). How low can you go..
Enfin, ik denk dat de meeste mensen herinneringen koppelen aan muziek dus het leuke is dat iedereen wel een muziekgeschiedenis kent naast zijn of haar levensgeschiedenis. Duik weer 'ns in je muziekverleden! Graag deel ik mijn recente herontdekking, soul icm rock, the Black Crowes met Sting me.

Tip van het decennium: heb je het gehad met de mannen in je leven (relatie, werk of familie), pak dan de muziek van dr. Dre erbij (heerlijk die ongegeneerde woede) en koop een paar issues van de Opzij en je voelt je weer helemaal in je element!

Wat betreft kinderliedjes, ik moet zeggen dat Alice in Wonderland van K3 best een muzikaal hoogstandje is en kinderen bv radio Veronica ook best weten te waarderen op z'n tijd.

Pak zelf af en toe een concert mee in het Paard (den haag), Paradiso of lvc (leiden) en je bent weer helemaal opgeladen.

Peuterliefde

Philippine 's eerste liefde heette Helena. Op de crèche ontmoet, half jaar ouder dus spannend en interessant, en hoogblond. Hiervoor was het nog een tijdje Isis, maar die werd algauw aan de kant gezet toen Helena in het vizier kwam. Een heel jaar lang heb ik niets anders gehoord dan Helena voor en Helena na, Helena moet komen spelen, Helena is zo lief, ik mis Helena zo, Helena moet op mijn feestje komen, Helena komt logeren, Helena mag ook een koekje, deze brief/tekening/cadeau/taart is voor Helena. De dagen dat ze thuis was, begonnen steevast met een paar traantjes want "ik mis Helenaaaahaaaaa". Niet normaal toch?
Toen we eind vorige jaar vertrokken naar Australie moest en zou Helena meegaan (Helena zelf wist ervan, was al uitgenodigd door P, en had haar koffer thuis al klaar staan..).
Eenmaal teruggekeerd, hoorde ik dat Helena de crèche ging verlaten om thuis met een oppas haar laatste maandjes voordat ze vier werd, uit te zitten. Oh jee, dat gaat wat worden dacht ik, een overspannen kind dat elke dag haar vriendin gaat missen.
Vorige week was het afscheid, en werkelijk waar, er werd geen traan gelaten!? Ik moest haar ongeveer helpen herinneren dat het misschien wel een goed idee was om dag te zeggen met een dikke knuffel aangezien ze elkaar toch echt nooit meer gingen zien. Hoe snel was de hele Helena uit het systeem, ik kan er nog steeds niet bij.
De eerste keer liefdesverdriet is dus nog even bespaard gebleven of komt keihard later pas...In ieder geval hebben we een geplastificeerde foto met emailadres als de nood heel hoog wordt (dat was haar afscheidscadeautje, die moeder had een vooruitstrevende blik zullen we maar zeggen!).

Eerste keer op de schaats zaterdag!

Het zwemgebeuren

Elke donderdagmiddag, over regelmaat gesproken, sta ik trouw aan de kant (alleen bij kijkles trouwens) of in de kantine (nee geen bakkie friet maar kop thee goed hè) van het plaatselijk poelbad voor de zwemles van dochterlief van 5. We waren er lekker rap bij, dus bij 4,5 jaar kickten we off. Vol goede moed, na een eerste dramales dat wel, maar de glimlach zat er goed in bij les 2. Zo'n 6 maanden later konden we door naar badje 2 als laatste der Mohicanen van het oorspronkelijke groepje. Wel aantal keren gemist wegens ziekte (altijd op donderdag hoe raar) en vakantie maar toch wel trouw gegaan. Nu alweer maanden in badje twee maar geen beweging in de logistiek te krijgen. Ondertussen leer je steeds meer mensen kennen, je bent tot elkaar veroordeeld tenslotte, en krijg je tegen wil en dank alle ins en outs van "het systeem", "de mensen" en "de onmacht" te horen. De ene ouder heeft de frequentie van de zwemles opgeschroefd naar 2 keer per week, de andere ook maar pakt voor die tweede keer toch een benchmark erbij in nabij gelegen plaats. Ik moet er niet aan denken, twee keer per week zwemles waarvan een keer zwaar uit de regio. Weer een andere ouder haalt haar kind van de les af en besluit een half jaar te wachten. Ik heb besloten om de rit maar uit te zitten bij dezelfde zwemclub. Ik krijg er echt gevoel bij van in de verkeerde rij voor de kassa staan, als je besluit om te switchen dan gaat het in 1 keer supersnel met je oude rij...
Ondertussen hoop je maar dat het bad niet wegschimmelt (een paar keer heeft een verzoek tot sloop in de krant gestaan wegens de slechte staat van onderhoud van het bad, oeps denk je dan) .
Na het zoveelste bolletje met blauwe slofjes uit het automaat getrokken te hebben en iedereen verrast te zien worden door het aangaan van de douches na de les (een ezel stoot zich 100x aan dezelfde steen in dit kader en wordt weer zeiknat), wordt je wel een beetje simpel.
Maar als je je dochter ziet in haar te grote zwempak met een kurk om haar middel en slang onder haar arm, rennend over de glibberige (keiharde) tegels, voel je je toch weer trots.
En moet je keihard lachen als de hele groep de andere kant op sprint, en je dochter als een ongeleid projectiel iedereen kwijt raakt in haar rondje omdat ze haar publiek wil pleasen met een bevallige pose...

Leuker en makkelijker a la, wat dacht je van goed bereikbaar??

Vandaag even een korte situatieflits. Ik moest vanochtend bij de Belastingdienst zijn om een brief aan te leveren. Na een gevecht met de navi (keer om, ga terug, geen doorgaande weg), loodste ik op eigen gevoel de auto door een bouwput met kuilen en gaten. Het bord negerend waar op stond ' alleen toegang voor bouwpersoneel ', draaide ik een professorisch parkeerterrein op om daar de auto neer te zetten. Op de gok want ergens op een dwarsdoorsnede zou hemelsbreed de achteringang van het kantoor moeten zijn..right. Ik kon geen plek vinden dus reed stapvoets door tot een bord "ingang belastingdienst" en draaide de auto de hoek om. Kom ik op een soort plein uit met een ruimte voor een gigantische fontein die er (nog) niet (meer) stond, Ik zet 'm stil en kijk links uit op een bord "verboden te parkeren". Ok, ander plan. Ik rij naar achter om vervolgens met een keiharde klap een pilaar te raken. Ik stap vloekend uit om de schade te checken, zie ik een groepje belastingkantoorpersoneelsleden in de rookcorner staan met geschrokken gezichten. Een mevrouw gebaart dat ik het pleintje op moet en moet keren en zo weer uit de 'patio' rijden.
Ik verman me, zet een enorme smile op en volg haar advies op, om frontaal een te hoog stoepje af te rijden met m'n laagliggende bak. Inderdaad we komen vast te zitten met de onderkant van de auto (schraap, schraap) en vol gas zet ik 'm in z'n achteruit. Keurig rijd ik het schuine stukje stoep op om terug te rijden naar het parkeerterrein waar ik een plek creeer. Langs de dames van de rookclub, glip ik, de situatie weglachend, de verkeerde deur in en sta in de fitnessclub. Terug naar buiten, na 3 keer er langs gelopen te zijn, vind ik de schuifdeuren van de belastingdienst. Deze werken via het sluisprincipe, dus naast de semi-whiplash heb ik nu ook een pijnlijke neus..

Enfin, het klusje is wel gelukt maar vraag me niet ten koste van wat....hoe moeilijk willen ze het maken?

Opvoeden hoe krijgt iedereen het voor elkaar?

Rust, reinheid en regelmaat, hartstikke goed voor baby's maar kleuters krijg je niet meer bekeerd tot dit principe/houvast van de zoekende moeder. Volgens mij moet je dit principe gewoon toepassen bij jezelf en bij je opgroeiende kinderen af en toe een kaart uit dit trio trekken, en voor de rest roeien met de riemen/tijd en/of energie die je hebt.
Op dit moment ben ik bezig met het "faciliteren van het naar de grote mensen wc gaan" (potty training vind ik echt teveel credit voor de minimale inspanning die ik lever..) bij mijn 3-jarige dochter. Het komt echt uit haarzelf en dat is wel errug prettig! De regelmaat is ver te zoeken: de ene keer komt de urge-to-go 's avonds om half negen en houden we een poep-triathlon (op elke wc in huis 5 poepjes) met veel ooooeeeehhs en aaaahhs, applaus en stickerfun, de andere keer vlak voordat we echt super moeten opschieten om op tijd ergens onze opwachting te maken (minder bewondering en beloning dat begrijp je).
De reinheid moet er ook worden ingestampt, handen wassen is iets onnatuurlijks en de rust komt pas terug als de sessie helemaal is afgerond (meestal na een twintigtal minuutjes). Ja, en dan maar proberen om nog wat thuis aan te pakken verder, ik kom er niet bij hoe sommigen dat doen ("You know me, I've got plans but they just disappear...").
Vind het wel weer heel aandoenlijk, die trotse blik en enorme ambitie om de klus te klaren. Komende maanden plakken we ons helemaal suf aan stickers ben ik bang en hangen we het laatste pak luiers aan de vlaggenstok voordat ze naar school gaat hopelijk.
Wat betreft rust, reinheid en regelmaat voor ouders, hieronder een suggestie/voorzet:
1. rust - uitbesteden van de kinderen moet af en toe kunnen, neem extra crèchedag op of doe beroep op familie/vrienden
2. reinheid - definitely een dagje welness of laat je inzepen en scrubben in de hammam (of thuis)
3. regelmaat - glas rode wijn, pure chocola, koffiedate

Alle hens aan dek

Zooo, de eerste week weer thuis zit erop, en dat was me er eentje. De kinderen waren elke dag heeeeeeel erg vroeg op om vervolgens de hele dag als twee wildemannen in het huis rond te stormen. Dieptepunt waren de zwarte voetafdrukken (roet) van Philippine all over de muur rond de kachel (na een uur boenen kwam het er gelukkig af) en de keiharde klap die ze uitdeelde met de roze sambabal (hoe komen we daar nou weer aan???) toen papa thuis kwam tegen zijn mond, die resulteerde in twee bijgeschaafde voortanden.....serieus er zijn twee kleine stukjes afgebroken. Nog een klein voorvalletje met een mislukte speeldate (kind in tranen naar huis) en we komen weer langzaam in het ritme. Gesellag om weer thuis te zijn! En wat zijn die kinderen goed uit die vakantie gekomen!!! Nee no kidding maar het kost wat tijd die acclimatisering.
Mijn goede voornemen om het gat te gaan dichten die de vakantie heeft geslagen in de spaarpot werd ook grof de grond ingeboord toen we zondag door een politieauto werden gesommeerd om te volgen en aan de kant te stoppen. Bleek dat we op een traject ipv 70 98 km reden (totaal niet doorhebben omdat ik net de sportschool probeer te bellen om m'n abonnement op te zeggen in het kader van economische nieuwe start), en dat dat toch echt bijna het rijbewijs heeft gekost maar net niet. Of we een verklaring hadden voor het gebeuren? Nee eigenlijk niet.
Het gele flapje werd overhandigd, nou ik kreeg een hartverzakking. Daar gaat je goede voornemen....Dus wees gewaarschuwd, hubertustunnel/landscheidingsweg zijn tricky wegen, politie circuleert daar undercover (grijze volkswagen dit keer) om iedereen een lesje te leren op een doodsaaie zondag...
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de kapotte printer (tweede goeie voornemen; direct in actie komen met de vakantiefoto's) die naar Bergen op Zoom moet voor reparatie als mits indien wanneer ik het aankoopbewijs terug kan vinden aaaaaaaaaahhhhhhhhhhh waar ligt dat nou weer???? Cursus persoonlijk effectiviteit voor huismoeders waar kan ik die vinden please??

Flashback

Na zo'n lange avontuurlijke vakantie met z'n allen is thuiskomen per definitie een bummer. Hoe fijn het ook is om een vaste, eigen plek te hebben. Dus blijven we nog even in gedachten in Australia! De laatste vijf dagen daar zijn voorbij gevlogen, met als hoogtepunt Oud en Nieuw op het balkon bij vrienden van familie van vrienden op the New Beach Road (het is serieus even relaxed wonen als de naam van de straat klinkt), the closest you get to Melrose Place...
Uitzicht op de Harbour Bridge, hamburger en bier in je hand en  geen vestje aan hoeven te doen omdat het gewoon niet afkoelde! Continue jubelstemming dat begrijp je! Echt heel erg aardig dat we konden komen aanwaaien bij deze mensen, zij was hoogzwanger van haar tweede kindje notabene en kreeg 4 stellen met 5 kinderen er gratis bij in haar huis...ik weet niet of ik even gastvrij in die fase van mijn leven ben geweest. Op een gegeven moment was het huis volledig omgekeerd en zat haar dochtertje met een horrified face aan de kant te kijken hoe alle oudere kindjes aan de haal gingen met haar pas gekregen speelgoed. Ok, iedereen zijn tax, dus grootscheepse opruimactie ingelast en toen kon het kindje weer iets uitbrengen, was echt te aandoenlijk!
Ondertussen was het kindervuurwerk geweest, rond 9 pm, en alle kinderen zochten een slaapplekje uit, en vielen na een uurtje in slaap en het kinderloze gedeelte van de avond kon beginnen! Muziek aan, Alicia Keys met Empire state of mind (New York), en jaloerse blikken incasseren van alle mensen die beneden stonden met hun koelbox en die net niet zo'n mooi uitzicht hadden als wij op de 2e verdieping....
Iedereen in goede doen, de twee zwangeren aan het uitbuiken en degene met kinderwens hopend op nieuw jaar, nieuwe kansen en de twee moeders die uitgeproduceerd zijn aan het genieten van het teruggewonnen terrein en energie.. Life is good!