Watskeburt

Een ruggengraat van een gestoomde scampi, de zorgvuldig opgebouwde muur (lees harnas tegen kritiek) totaal afgebroken en het laatste beetje ambitie uitgeblazen tijdens de bevalling.

Watskeburt?!

Ik weet nog dat voordat ik kinderen kreeg, ik tegen collega's en vriendinnen herhaaldelijk riep: Jongens, mocht ik nou helemaal mij blindstaren op kinderen later, laat het weten, waarschuw mij want dat willen we absoluut niet laten gebeuren. En ja hoor, 6 jaar later is het zover. Ik ben er officieel op gaan zitten..

Halen en brengen naar school. Huisarts, tandarts, schooluitjes, speeldates, eten koken, tanden poetsen, zwemles, ballet, verjaardagen, cadeaux regelen, spelletjes, leren fietsen, opvoeden, troosten, meelachen, meehuilen, etc. Een dagtaak, week in week uit, jaar in jaar uit met af en toe een break in de week als De Oppas z'n opwachting maakt. Dit is helemaal niet bedoeld als klaagzang maar als een oprechte constatering: wat een werk. Ondanks dit alles vliegt het voorbij en wil je de tijd af en toe kunnen stopzetten.

En daar heb je dan zelf voor gekozen. Niet dat je zelf bepaalt dat je kinderen krijgt, dat is en blijft een godswonder, maar je bepaalt wel zelf hoe je de boel regelt. De een verbaast zich erover hoe de ander full-time voor z'n kinderen kan zorgen en weer de ander verbaast zich over het feit hoe je in vredesnaam ook nog 4+ dagen erbij kan werken. En hoe is het allemaal zo (ver) gekomen bij iedereen???

Ieder doet zijn best, niemand heeft het ultiem voor elkaar. Dat weet je wel, maar toch denk ik af en toe, hoe ben ik hier beland? Een emo-huishouding van waar heb ik jou daar, niet zeuren maar doen, niet lullen maar poetsen, geen geduld, kan niet tegen kritiek, alles is leuk (of alles is stom), huilen bij hello goodbye, kinderen de hemel in verwensen, mannen bij tijd en wijle bij de milieustraat afzetten en jezelf online oppimpen.

Hello daar zijn we dan, de hoogopgeleide logistieke koorddansers met vervlogen ambities, maar pas op voor je weet is het goodbye...