Philippine 's eerste liefde heette Helena. Op de crèche ontmoet, half jaar ouder dus spannend en interessant, en hoogblond. Hiervoor was het nog een tijdje Isis, maar die werd algauw aan de kant gezet toen Helena in het vizier kwam. Een heel jaar lang heb ik niets anders gehoord dan Helena voor en Helena na, Helena moet komen spelen, Helena is zo lief, ik mis Helena zo, Helena moet op mijn feestje komen, Helena komt logeren, Helena mag ook een koekje, deze brief/tekening/cadeau/taart is voor Helena. De dagen dat ze thuis was, begonnen steevast met een paar traantjes want "ik mis Helenaaaahaaaaa". Niet normaal toch?
Toen we eind vorige jaar vertrokken naar Australie moest en zou Helena meegaan (Helena zelf wist ervan, was al uitgenodigd door P, en had haar koffer thuis al klaar staan..).
Eenmaal teruggekeerd, hoorde ik dat Helena de crèche ging verlaten om thuis met een oppas haar laatste maandjes voordat ze vier werd, uit te zitten. Oh jee, dat gaat wat worden dacht ik, een overspannen kind dat elke dag haar vriendin gaat missen.
Vorige week was het afscheid, en werkelijk waar, er werd geen traan gelaten!? Ik moest haar ongeveer helpen herinneren dat het misschien wel een goed idee was om dag te zeggen met een dikke knuffel aangezien ze elkaar toch echt nooit meer gingen zien. Hoe snel was de hele Helena uit het systeem, ik kan er nog steeds niet bij.
De eerste keer liefdesverdriet is dus nog even bespaard gebleven of komt keihard later pas...In ieder geval hebben we een geplastificeerde foto met emailadres als de nood heel hoog wordt (dat was haar afscheidscadeautje, die moeder had een vooruitstrevende blik zullen we maar zeggen!).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten