Elke donderdagmiddag, over regelmaat gesproken, sta ik trouw aan de kant (alleen bij kijkles trouwens) of in de kantine (nee geen bakkie friet maar kop thee goed hè) van het plaatselijk poelbad voor de zwemles van dochterlief van 5. We waren er lekker rap bij, dus bij 4,5 jaar kickten we off. Vol goede moed, na een eerste dramales dat wel, maar de glimlach zat er goed in bij les 2. Zo'n 6 maanden later konden we door naar badje 2 als laatste der Mohicanen van het oorspronkelijke groepje. Wel aantal keren gemist wegens ziekte (altijd op donderdag hoe raar) en vakantie maar toch wel trouw gegaan. Nu alweer maanden in badje twee maar geen beweging in de logistiek te krijgen. Ondertussen leer je steeds meer mensen kennen, je bent tot elkaar veroordeeld tenslotte, en krijg je tegen wil en dank alle ins en outs van "het systeem", "de mensen" en "de onmacht" te horen. De ene ouder heeft de frequentie van de zwemles opgeschroefd naar 2 keer per week, de andere ook maar pakt voor die tweede keer toch een benchmark erbij in nabij gelegen plaats. Ik moet er niet aan denken, twee keer per week zwemles waarvan een keer zwaar uit de regio. Weer een andere ouder haalt haar kind van de les af en besluit een half jaar te wachten. Ik heb besloten om de rit maar uit te zitten bij dezelfde zwemclub. Ik krijg er echt gevoel bij van in de verkeerde rij voor de kassa staan, als je besluit om te switchen dan gaat het in 1 keer supersnel met je oude rij...
Ondertussen hoop je maar dat het bad niet wegschimmelt (een paar keer heeft een verzoek tot sloop in de krant gestaan wegens de slechte staat van onderhoud van het bad, oeps denk je dan) .
Na het zoveelste bolletje met blauwe slofjes uit het automaat getrokken te hebben en iedereen verrast te zien worden door het aangaan van de douches na de les (een ezel stoot zich 100x aan dezelfde steen in dit kader en wordt weer zeiknat), wordt je wel een beetje simpel.
Maar als je je dochter ziet in haar te grote zwempak met een kurk om haar middel en slang onder haar arm, rennend over de glibberige (keiharde) tegels, voel je je toch weer trots.
En moet je keihard lachen als de hele groep de andere kant op sprint, en je dochter als een ongeleid projectiel iedereen kwijt raakt in haar rondje omdat ze haar publiek wil pleasen met een bevallige pose...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten