Ik heb nooit geweten dat kinderen opvoeden cq bezighouden zo zou lijken op de paar bezoekjes die ik in mijn vorige leven aan de Surprisebar in A'dam bracht:
Je komt binnen en je hoort een keiharde beat en lawaai en gebler. Allemaal net iets boven je gehoorscomfortzone. Eenmaal aan de bar met een drankje in je hand, kom je los en begin je al een beetje mee te hoppen. Op het moment dat je lekker in de flow zit, stopt het nummer abrupt en knalt er een ander opgepompt hitje uit de luidsprekers. Je nekharen staan een seconde recht overeind en je doet hard je best om weer als de sodemieter in flow 2.0 te raken. Na een paar van deze opschrikkers lukt het je aardig en draai je lekker mee in het stop n' play principe.
Een dagje zoals vandaag komt redelijk overeen met bovenstaande. Ik denk dat de combinatie van het geluidsniveau en het van de hak op de tak springen het soms zo lastig maakt om met kinderen om te gaan. Af en toe schiet mij dan ook de uitspraak 'kinderen hinderen' te binnen, hoe cru ook, maar er zit echt een kern van waarheid in. Het hinderen zit 'm in het feit dat je als volwassen mens ook een eigen intellectueel vermogen hebt waar gedachten in rondwaren. Deze gedachten worden soms ruw verstoord door pain-in-the-ass gedrag van 34 jaar jongere levende wezens. En omdat het je vlees en bloed is en je ook een soort verplichte voorbeeldfunctie aan je broek hebt hangen, kun je veel hebben, maar soms komt die switch in gedrag gewoon te abrupt.
Ja. Dus. En daar ben je mooi klaar mee elke dag....
Houd het je scherp? Nee, niet echt volgens mij. Ik zie het maar als een investering met geen garanties voor de toekomst. En met genoeg onbetaalbare fragmenten ertussen.
Dan maar een chill momentje met muziek:
Nomads - Howlin Rain
White diamonds - Alela Diane
Op rechts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten