Upgrade

Gisteren zijn we met een stel moeders naar Chimpiechamp in Aalsmeer geweest met alle kids. Ik had er nog nooit van gehoord moet ik zeggen, maar de website zag er ok uit en de routeplanner gaf 27 minuten rijden aan. Na enig zoeken (je moet doorrijden tussen huizenblok en langs partycentrum The Beach) kwamen we aan in een oase/jungle van rust. De vakanties in Noord zijn een week later en dat was goed te merken. Wat een rust en overzicht. En wat een hoog afwerkingsniveau! Het klinkt knullig, maar als je de bubblejungle gewend bent is dit best een verademing. Groene muren en aan het plafond overal apenknuffels. Volwassen betalen 2,50 en kids 7,50. Ook een upgrade t.o.v. de b'jungle is de lunchkaart. Je kunt kiezen uit broodjes met tonijn/kappertjes, brie/walnoot, kip/avocado, zalm en roomkaas/bieslook. Hoezo frikandellen en kaassouffles, hier kun je tenminste normaal/gezond lunchen. En dus minder last van frituurlucht. Er zijn veel klautermuren, en je kunt gerust je peuter een kwartier laten gaan, alles is superpeuterproof. Van 10 tot 1 heerlijk koffie gedaan en bijgepraat terwijl alle kids of aan het spelen waren of een show aan het oefenen waren in de kinderdisco (ja dat hebben ze ook). Twee dikke duimen voor chimpiechamp!

Dikkie Dik en Chimpie Champ

Het is weer vakantietijd, dus aan de bak met de kids! Gisteren (goed begin is het halve werk) ben ik met de meisjes naar een voorstelling van Dirk Scheele geweest over Dikkie Dik. Leeftijd 2+ maar moet kunnen dacht ik. Hele schouwburg zat sjokvol, wat je had kunnen zien aankomen deze periode en het was te merken dat iedereen aan vakantie toe was. Dirk moest er hard aan trekken om de zaal mee te krijgen maar uiteindelijk lukte het en dansten alle kids de sterren van de hemel voor hun stoeltjes.
Het kostte de oudste een half uur voordat ze voorzichtig in mijn oor fluisterde mama het zijn toch poppen die poezen? Inderdaad: leeftijdsdrempel van 2 geen probleem in deze....Muzikaal zat het goed in elkaar waardoor je zelf ook nog een beetje aan je trekken kwam.
Daarna naar huis, lunchen en de hele middag de kinderkamers uitgemest met onderbreking van 10 min cakejes bakken (met die kant en klare pakken is cakejes bakken ook geen bezigheidstherapie meer te noemen, water erbij en klaar). Morgen met een stel naar Chimpiechamp (ja zo heet het echt) in Aalsmeer (ontwijkgedrag bubblejungle) en dan zijn we er alweer bijna!
Ik moet zeggen dat je er wel bedreven inraakt met die kids, vergeleken vorige jaar is het peanuts. Je draait je hand er niet meer voor om voor zo'n weekje en je wereld wordt steeds groter. Aan de andere kant bekroop mij het gevoel (tijdens de poezendans bij Dikkie Dik waarbij de poppen/poezen de zaal in kwamen met hun spelers en ik automatisch mijn hand uitstak om Vlekkie een hand te schudden..): waar zijn we nu helemaal mee bezig? Hoe groot is mijn wereld? Gaat het lukken in de toekomst om weer een plek te bemachtigen in de 'grote mensen" maatschappij? Kan ik ooit nog meedraaien op een werkvloer? Hoe gaan we de opgedane vaardigheden van afgelopen jaar ooit neerpennen in een cv?
Anyway, mijn conclusie was dat het zowieso goed is om te focussen op niet teveel dingen tegelijk, genieten van het hier en nu (dacht dat ik dit nooit uit de pen zou krijgen) en blij zijn met wat je hebt. Het is ook een keer fijn als je voelt dat er vooruitgang inzit (ook al is dat niet de werkvloer). En dan hoop je dat je ooit weer eens tijdens een sollicitatie hier een goed verhaal van kan maken!

Valentine jr

Vanochtend bracht ik Frederique naar school en was getuige hoe zij haar eerste Valentijnskaart kreeg van klasgenoot Lars. Ik dacht dat ik erin bleef (van de ontroering), maar F bleef rustig, gaf het kaartje aan mij en nam plaats op haar stoeltje. Aaahhhhhhhhhhh. Plaatsvervangende excitement.
Het jongetje in kwestie voelde zich enorm trots, had in z'n kielzog opgewonden klasgenoten en vertelde me dat hij het helemaal zelf geschreven had. Wat een stoere vent!

Meteen dacht ik aan wat F in het weekend had geroepen: ik wil een raketmuts (?) maken voor Lars voor Valenstijnsdag, hij vind raketten zo mooi! Oh wat een gemiste kans, natuurlijk nog idyllischer als F meteen iets in retour had kunnen geven....

Ik denk dat we gewoon die ouders moeten bellen en de hele zaak moeten beklinken. Ligt het lekker vast en kunnen we al gaan sparen voor de bruiloft......

Klinkt als muziek in de oren..

Hoop dat ik het stukje kort kan houden..Heb zelf veel te danken aan manlief op muziekgebied. Toen ik hem leerde kennen was ik 21, en luisterde naar U2, THe The, The Pixies, en Portishead en Greenday dankzij huisgenootjes. Marco Borsato had toen z'n megahit 'Dromen zijn bedrog' en voor de rest was ik compleet into de triphop: dat wil zeggen Ace of Base (The sign, All that she wants etc). Het kon mij niet simpel genoeg zijn, een goede beat en een lekker liedje ging erin als zoete koek.
Tot ik ging daten met manlief. Via zijn huisgenoten had ik al gehoord dat het een uitdaging was om de nummers 1 en 2 van de troon te stoten (voetbal en muziek) en tot op heden is muziek nog een geduchte concurrent in de relatie. Maar je krijgt er zoveel voor terug.....
Velvet Underground, Captain Beefheart, The Smiths en Tom Waits, dit waren de lp's die op de pick-up werden gelegd om mij in te pakken, en het lukte! Sindsdien laat ik mij adviseren en voorlichten om zo de keuze uit te breiden naast een blijvende voorliefde voor top 40 nummers (ik noem een titanium van david guetta ft sia) en rap (snoop dogg en dr. Dre).
Sterker nog, ik moest een keer spontaan bij een afdelingsdiner iets over mijzelf vertellen ( à l'improviste) en dat deed ik aan de hand van een 50 eurocent munt (fifty cents). How low can you go..
Enfin, ik denk dat de meeste mensen herinneringen koppelen aan muziek dus het leuke is dat iedereen wel een muziekgeschiedenis kent naast zijn of haar levensgeschiedenis. Duik weer 'ns in je muziekverleden! Graag deel ik mijn recente herontdekking, soul icm rock, the Black Crowes met Sting me.

Tip van het decennium: heb je het gehad met de mannen in je leven (relatie, werk of familie), pak dan de muziek van dr. Dre erbij (heerlijk die ongegeneerde woede) en koop een paar issues van de Opzij en je voelt je weer helemaal in je element!

Wat betreft kinderliedjes, ik moet zeggen dat Alice in Wonderland van K3 best een muzikaal hoogstandje is en kinderen bv radio Veronica ook best weten te waarderen op z'n tijd.

Pak zelf af en toe een concert mee in het Paard (den haag), Paradiso of lvc (leiden) en je bent weer helemaal opgeladen.

Peuterliefde

Philippine 's eerste liefde heette Helena. Op de crèche ontmoet, half jaar ouder dus spannend en interessant, en hoogblond. Hiervoor was het nog een tijdje Isis, maar die werd algauw aan de kant gezet toen Helena in het vizier kwam. Een heel jaar lang heb ik niets anders gehoord dan Helena voor en Helena na, Helena moet komen spelen, Helena is zo lief, ik mis Helena zo, Helena moet op mijn feestje komen, Helena komt logeren, Helena mag ook een koekje, deze brief/tekening/cadeau/taart is voor Helena. De dagen dat ze thuis was, begonnen steevast met een paar traantjes want "ik mis Helenaaaahaaaaa". Niet normaal toch?
Toen we eind vorige jaar vertrokken naar Australie moest en zou Helena meegaan (Helena zelf wist ervan, was al uitgenodigd door P, en had haar koffer thuis al klaar staan..).
Eenmaal teruggekeerd, hoorde ik dat Helena de crèche ging verlaten om thuis met een oppas haar laatste maandjes voordat ze vier werd, uit te zitten. Oh jee, dat gaat wat worden dacht ik, een overspannen kind dat elke dag haar vriendin gaat missen.
Vorige week was het afscheid, en werkelijk waar, er werd geen traan gelaten!? Ik moest haar ongeveer helpen herinneren dat het misschien wel een goed idee was om dag te zeggen met een dikke knuffel aangezien ze elkaar toch echt nooit meer gingen zien. Hoe snel was de hele Helena uit het systeem, ik kan er nog steeds niet bij.
De eerste keer liefdesverdriet is dus nog even bespaard gebleven of komt keihard later pas...In ieder geval hebben we een geplastificeerde foto met emailadres als de nood heel hoog wordt (dat was haar afscheidscadeautje, die moeder had een vooruitstrevende blik zullen we maar zeggen!).

Eerste keer op de schaats zaterdag!

Het zwemgebeuren

Elke donderdagmiddag, over regelmaat gesproken, sta ik trouw aan de kant (alleen bij kijkles trouwens) of in de kantine (nee geen bakkie friet maar kop thee goed hè) van het plaatselijk poelbad voor de zwemles van dochterlief van 5. We waren er lekker rap bij, dus bij 4,5 jaar kickten we off. Vol goede moed, na een eerste dramales dat wel, maar de glimlach zat er goed in bij les 2. Zo'n 6 maanden later konden we door naar badje 2 als laatste der Mohicanen van het oorspronkelijke groepje. Wel aantal keren gemist wegens ziekte (altijd op donderdag hoe raar) en vakantie maar toch wel trouw gegaan. Nu alweer maanden in badje twee maar geen beweging in de logistiek te krijgen. Ondertussen leer je steeds meer mensen kennen, je bent tot elkaar veroordeeld tenslotte, en krijg je tegen wil en dank alle ins en outs van "het systeem", "de mensen" en "de onmacht" te horen. De ene ouder heeft de frequentie van de zwemles opgeschroefd naar 2 keer per week, de andere ook maar pakt voor die tweede keer toch een benchmark erbij in nabij gelegen plaats. Ik moet er niet aan denken, twee keer per week zwemles waarvan een keer zwaar uit de regio. Weer een andere ouder haalt haar kind van de les af en besluit een half jaar te wachten. Ik heb besloten om de rit maar uit te zitten bij dezelfde zwemclub. Ik krijg er echt gevoel bij van in de verkeerde rij voor de kassa staan, als je besluit om te switchen dan gaat het in 1 keer supersnel met je oude rij...
Ondertussen hoop je maar dat het bad niet wegschimmelt (een paar keer heeft een verzoek tot sloop in de krant gestaan wegens de slechte staat van onderhoud van het bad, oeps denk je dan) .
Na het zoveelste bolletje met blauwe slofjes uit het automaat getrokken te hebben en iedereen verrast te zien worden door het aangaan van de douches na de les (een ezel stoot zich 100x aan dezelfde steen in dit kader en wordt weer zeiknat), wordt je wel een beetje simpel.
Maar als je je dochter ziet in haar te grote zwempak met een kurk om haar middel en slang onder haar arm, rennend over de glibberige (keiharde) tegels, voel je je toch weer trots.
En moet je keihard lachen als de hele groep de andere kant op sprint, en je dochter als een ongeleid projectiel iedereen kwijt raakt in haar rondje omdat ze haar publiek wil pleasen met een bevallige pose...