Verrassingseffect

Ik heb nooit geweten dat kinderen opvoeden cq bezighouden zo zou lijken op de paar bezoekjes die ik in mijn vorige leven aan de Surprisebar in A'dam bracht:

Je komt binnen en je hoort een keiharde beat en lawaai en gebler. Allemaal net iets boven je gehoorscomfortzone. Eenmaal aan de bar met een drankje in je hand, kom je los en begin je al een beetje mee te hoppen. Op het moment dat je lekker in de flow zit, stopt het nummer abrupt en knalt er een ander opgepompt hitje uit de luidsprekers. Je nekharen staan een seconde recht overeind en je doet hard je best om weer als de sodemieter in flow 2.0 te raken. Na een paar van deze opschrikkers lukt het je aardig en draai je lekker mee in het stop n' play principe.

Een dagje zoals vandaag komt redelijk overeen met bovenstaande. Ik denk dat de combinatie van het geluidsniveau en het van de hak op de tak springen het soms zo lastig maakt om met kinderen om te gaan. Af en toe schiet mij dan ook de uitspraak 'kinderen hinderen' te binnen, hoe cru ook, maar er zit echt een kern van waarheid in. Het hinderen zit 'm in het feit dat je als volwassen mens ook een eigen intellectueel vermogen hebt waar gedachten in rondwaren. Deze gedachten worden soms ruw verstoord door pain-in-the-ass gedrag van 34 jaar jongere levende wezens. En omdat het je vlees en bloed is en je ook een soort verplichte voorbeeldfunctie aan je broek hebt hangen, kun je veel hebben, maar soms komt die switch in gedrag gewoon te abrupt.

Ja. Dus. En daar ben je mooi klaar mee elke dag....

Houd het je scherp? Nee, niet echt volgens mij. Ik zie het maar als een investering met geen garanties voor de toekomst. En met genoeg onbetaalbare fragmenten ertussen.

Dan maar een chill momentje met muziek:

Nomads - Howlin Rain
White diamonds - Alela Diane

Op rechts.

Vlagen van verstandsverbijstering

Soms gaan er dingen mis die je echt niet ziet aankomen en soms bekruipt je het gevoel: I somehow did see it coming. Afgelopen weekend heb ik dat twee keer mogen ervaren. De eerste keer was aan het eind van de middag. Ik kwam van boven en liep de kamer binnen waar mijn oog onmiddelijk viel op een fel gekleurd oranje patroon van strepen, vegen en hoopjes op onze houten vloer. Meteen neigde die beschuldigende vinger weer richting kids, maar ik kon nog net tot tien tellen en hield mij in. Ik volgde het oranje spoor en kwam uit bij de keuken. Dood spoor. Hier vandaan trokken een paar vegen richting stoelen en tafel en mijn tocht eindigde bij het onderstel cq voeten van mijn man die aan het tokkelen was op de gitaar. Ik keek onder z'n schoenen en daar was de boosdoener, een vastgeplet oranje waskrijtje (toch frappant dat je een 5 cm lang waskrijtje met een diameter van bijna 1 cm niet voelt door je kalfslederen bordeelsluiper heen!?!). En in een flits wist ik het weer, die lag half verdekt onder de eettafel, uit het zicht, niet in de gevarenzone was mijn conclusie 's ochtends na het opruimen van ontbijtboel en andere troep van de grond.
Deze momentary lapse of activity krijg je dus later keihard terug: op je knieen de hele vloer boenen.

Het volgende akkefietje betrof het waanzinnig mooie grote vierkante windlicht dat eerst perfect op z'n plek aan een haak buiten aan de muur hing. Op een dag denk je, ik moet hier toch iets anders mee en verplaats je je tuin-topstuk naar een prominentere plek in je postzegel. Zoiets gaat een lange tijd goed en dan denk je bij jezelf toch maar weer eens een keer terughangen om de bewegingsvrijheid van de spelende kinderschaar wat te vergroten. De daad voeg je niet bij het woord en kleng daar ga je: manlief trapt een balletje met z'n dochters en schopt een glaswand van je pronkstuk aan diggelen...I told you so wil je op zo'n moment niet horen maar toch is ie wel bij jezelf langskomen waaien de gedachte.
En dan komen de ezel en de steen weer om de hoek kijken....

In goeie doen

Raar hoe soms het glas halfleeg is, er nauwelijks een bodempje in lijkt te zitten en opeens, staat daar weer een halfvolle mok voor je neus. It is all in the mind zeggen we dan. Een belangrijke factor voor mij is het mooie weer, en het gevoel dat je een prestatie hebt neergezet. En dat hoeft echt geen baanbrekende actie te zijn maar wel het voldane gevoel geven van yes ik heb het toch maar wel mooi gefixed/geregeld/gerepareerd/in gang gezet.

Niet alleen bij mijzelf maar ook met de kids heb ik het halflege glas vaak in handen. Als de oudste weer een van haar moodswings heeft, denk ik meteen ooh dat karakter gaat de verkeerde kant op of als ze trots haar werkje op school laat zien, zie ik alleen maar scheve blokjes terwijl de rest van de klas het wel allemaal recht lijkt te hebben geplakt. Gevalletje van negatieve blik op het gedrag van je kind, en alleen maar eruit pikken wat minder goed lijkt te gaan. Als ik er nu zo over nadenk, denk ik hè bah wat doodvermoeiend als je je alleen maar kan focussen op de dingen die niet goed (lijken) te gaan.

Geef je kind en jezelf wat meer credit. Mijn oudste kan niet recht plakken maar wel supergoed opruimen! En weet het heel gezellig te maken in haar kamer. Ze zegt niemand gedag en dank je wel moet ik er ook uitpersen maar ze vraagt wel wat een ander kindje wil doen of waar ze zullen afspreken. Ze vertikt het om melk te drinken maar probeert wel sinds kort nieuwe groenten uit. Zo valt er altijd wel iets te bedenken of waar te nemen waar je wat positiefs mee kan. Een schouderklopje doet iedereen goed dus ook je kind! En wat je erin stopt komt er op een een of andere manier ooit weer uit. Kom maar door met al die complimenten!

Klein huishoudelijk leed

De krokusvakantie ligt alweer een week achter ons en de normale routine neemt weer z'n intree.
Na een doorbraak op fietsgebied van de meisjes (in het weekend hebben we maar liefst drie fietstochtjes heelhuids overleefd), en twee bezoeken aan de Vogeltjesspeeltuin (never change a winning team), viel 's avonds letterlijk het doek: het eind van de vakantie werd extra duidelijk gemaakt toen de complete gordijnenroede met loeizware gevoerde gordijnen in de slaapkamer naar beneden knalde (nou ik kreeg een hartverzakking).
In de reeks kapotte accu, lekkende gootsteen en verkeerd opgemeten maatpakken de missende kaart van het kwartet huishoudelijk leed in de maand februari. Omdat dit eigenlijk best vaak voorkomt naar mijn idee ben ik van plan een budgetje hiervoor op te nemen in de begroting: onvoorziene uitgaven door verval. Heb ik meteen een plekje voor de tandartskosten van vijf vullingen (varierend van 1 tot 4 vlaks)....

Inmiddels hebben we onze privacy terug in de slaapkamer omdat de man van onze hulp geholpen heeft om de gordijnen weer op te hangen, rijdt de auto weer dankzij de interventie van de ANWB (heb je ook nog eens wat aan je kaart), en zitten we in een foto-mail-uitwisseling met de itailor over de verkeerd gemaakte pakken. De keuken is (voor niets, yeah, mag ook eens een keer) gemaakt door de zoon van de keukenboer die heel gezellig met z'n vriendin een ochtendje is komen klussen. Wat een verademing als alles het weer gewoon doet...mijn dankbaarheid aan alle handymannen is oneindig!