Ben vorige week gaan eten met een vriendin, moeder van 3 en absoluut een enorme die-hard die nooit klaagt over iets. Ik vroeg hoe het stond met haar rug, ze had namelijk last van een verschoven wervel. Nou zei ze, die rug is al oud nieuws maar weet je wat ik nou aan m'n broek heb hangen? Een geval van paradontitus, in een dusdanige vorm dat ik moet gaan nadenken over bot-implantaten of tandvleesreconstructie...
Toch niet normaal? Ben je eindelijk beetje bijgekomen van je bevalling(en) en 1500 uur gemiste slaap, so far so good op wat bekkenbodemverschuivingen en soms wat laten lopen na, krijg je dit weer aan je broek hangen! Ok, dat gehang van je vel ben je nu ook zo langzaamaan gewend en als je op een rieten stoel zit blijft dat patroon ook 24 uur gegrift staan in je bilpartij maar dat je tanden uit je mond gaan vallen had je toch echt niet zien aankomen!! Help het verval treedt in! Waar heb ik dat aan te danken? Een deel is natuurijk genetisch bepaald maar op een een of andere manier voelt het toch of je zelf uit elkaar valt naarmate je ouder wordt. OK beetje overdreven, maar het grote onderhoud is toch begonnen. En ik maar niet begrijpen waarom de wat oudere lui (lees opa's en oma's) zich af en toe zo ontzettend op hun tenen getrapt door het dorp voortbewegen (ik had zelfs twee keer een oudere dame die boos werd omdat Pien aan het leren fietsen was op de stoep..ik kreeg acuut een aanval van bejaardennijd).
Als niks het meer doet dan wordt je vanzelf wel chagrijnig, ik begrijp ze nu wat beter!
We kwamen tot de conclusie dat je lichaam wel oud wordt maar je geest niet echt meeloopt. Wie voelt zich hier nou veel ouder dan pakweg 4 jaar geleden? Op wat geheugenprobleempjes na? De mega-inzichten die je hoopt te krijgen vallen ook best tegen/mee en wanneer heb je nou eigenlijk het licht gezien?
Word je eigenlijk wel een leuker mens wanneer je (een) ouder bent geworden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten